Δημοτικές (και άλλες) Εκλογές ΙΙ

Οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές πλησιάζουν. Τι μπελάς και αυτός! Σκέψου λέει ποιος είναι καλύτερος για τον τόπο σου. Λες και π.χ. ο Δήμαρχος αγωνίζεται για το καλό του τόπου του. Πφαφ, για το καλό του εαυτού του αγωνίζεται! Ο αυτοσκοπός του, να εκλεγεί. Πρώτος πολίτης λέει της πόλης και άλλα ωραία. Κύριε δήμαρχε, περάστε.
Ποιοι θα τον βοηθήσουν; μα φυσικά οργανωμένα συμφέροντα, μικρό-εργολάβοι, παπάδες, σύλλογοι κάθε επισθητού και μη, ιδιώτες κλπ. Όλοι θέλουν και από κάτι, ο εργολάβος θα θέλει να πάρει και το εργάκι του, ο παπάς να φτιάξει την εκκλησία του, ο σύλλογος την επιχορήγησή του, ο άνεργος το ρουσφετάκι του για διορισμό σε κάποιο νομικό πρόσωπο του Δήμου... Όλα ωραία και νοικοκυρεμένα.
Με αυτές τις προοπτικές που να δεις φως στην άκρη του τούνελ κακόμοιρε πολίτη.
Βέβαια ένας δήμαρχος δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα, ίσως. Οι αρμοδιότητες του είναι τα σκουπίδια, οι πάγκοι των μικροπωλητών και οι φόροι στα καταστήματα. Οι κεντρικές κυβερνήσεις στην πραγματικότητα ποτέ δεν πίστεψαν στην τοπική αυτοδιοίκηση, για αυτό και ποτέ δεν τους έδωσαν ουσιαστικές αρμοδιότητες. Θέλουν να ελέγχουν σε απόλυτο βαθμό τα πράγματα και κυρίως το χρήμα.
Υ.Γ. Τα ίδια ισχύουν και για τους Νομάρχες, οι δε υπερνομαρχίες μόνο υπέρ δεν είναι, έχουν κάποιον δήθεν συντονιστικό ρόλο.. στην πραγματικότητα πρόκειται για αναμέτρηση προσώπων χωρίς καμμιά ούσια.
Δύο πιθανότατα είναι οι λόγοι:
α) Δεν πιστεύουν ότι οι τοπικοί άρχοντες είναι ικανοί να διαχειριστούν τους πόρους τους-και έχουν δίκιο. Όλοι οι Δήμοι είναι υπερχρεωμένοι. Γιατί να τους δώσουν παραπάνω χρήματα; Για να τα φάνε από δω και από κει;
β) Ο κυριότερος και χειρότερος εφόσον αληθεύει. Ότι οι ίδιοι οι κυβερνώντες, βουλευτές κλπ θέλουν να διαχειρίζονται την εξουσία με αυτοσκοπό την επανεκλογή τους και μόνο. Μεγάλα δημόσια έργα, μεγάλες προμήθειες, περισσότεροι διορισμοί από το παράθυρο κλπ, για λογαριασμό των βουλευτών. Όσο περισσότεροι διορισμοί, τόσο περισσότεροι ψήφοι.

Με μία τέτοια λογική που επικρατεί στην κοινωνία, φυσιολογικά αυτή θα έπρεπε να είχε καταρρεύσει προ πολλού, όμως το εναντίον όσο περνάει ο καιρός ισχυροποιείται. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί μόνο από το πόσο πωρωμένη είναι η ελληνική κοινωνία και πόσο απόλυτα είναι διχασμένη σε πράσινους, μπλε και λιγότερο σε κόκκινους. [RGB! Red, Green, Blue, τα τρία βασικά χρώματα.] Η εναλλαγή των Green και Blue στην εξουσία επανατροφοδοτεί τα συμφέροντα που ήταν στην απέξω π.χ. την προηγούμενη τετραετία ή οκταετία με αποτέλεσμα όλα τα μέρη του συστήματος να παίρνουν εναλλάξ τους πόρους, που τόσο χρειάζονται για να επιβιώσουν. Αν θεωρητικά κατέρρεε ο ένας πόλος του συστήματος, αυτόματα θα συμπαρέσυρε και τον άλλον, αφού η ισορροπία βασίζεται στην διπολικότητα. Οι δε κόκκινοι που έχουν μικρό ποστοστό, συντηρούνται κυρίως από την κρατική επιχορήγηση και από εράνους. Ουσιαστικά αυτοσυντηρούνται χωρίς δυνατότητα αύξησης της δύναμής τους.